miserable now

miserable now

Monday, August 21, 2006

Kaplaarzen

Op het perron ruik ik al onraad. Een jongen met gemillimeterd haar en een vale, bemodderde spijkerbroek, sloft wijdbeens voorbij op zijn kaplaarzen. Voorwaar geen goed teken. In de trein wordt mijn angst bewaarheid. Lowlandsvolk. De jongen blijkt in gezelschap van nog meer boerenvolk dat het jaarlijkse uitstapje weer achter de rug heeft.
De zware rugzakken worden onverschillig op de grond gegooid, waarna de jongelui zelf al even puberaal op het paarse NS-pluche ploffen, omgeven door een zure lucht. Het meisje dat aan de andere kant van het gangpad naast me is komen zitten, worstelt - getuige haar gezichtsuitdrukking - met dezelfde vraag als ik: blijven zitten of verhuizen naar een frissere coupé? Wanneer een ongeschoren type in een gele korte broek met Hawaï-motief de club komt completeren, wordt het haar teveel: ze laat haar zitplaats voor wat die is en kiest eieren voor haar geld. “Kijk nou, je verjaagt dat meisje”, zegt de jongen met kaplaarzen tegen het zojuist gearriveerde groepslid. “Mooi, dan heb ik plek om mijn spullen neer te leggen”, reageert deze. Het duurt even voordat ik zijn outfit helemaal in me heb opgenomen. Er zit weinig lijn in. De groene teenslippers en de Hawaï-short zijn nog wel overeen te stemmen. Daarop draagt hij echter een donker T-shirt van de Rolling Stones, dat hij zo te zien expres een keer heeft aangetrokken bij het verven van zijn huis. Verfvlekken zijn erg hip namelijk. Op zijn onverzorgde aangezicht prijkt een baseballcap, sober uitgevoerd in rood en wit.
De stoel naast me wordt nu ingenomen door een immense backpack en twee klapstoeltjes. Uit de conversatie valt op te maken dat Lowlands weer “erg vet” was. Ondanks zijn enorme kater weet de jongen in de stoel voor me nog uit te brengen dat hij de stijl van DJ’s uit New York kan waarderen. Ze draaien een beetje soul-achtig, funk en groovy.
De jongeman in Hawaï-broek heeft nog de meeste noten op zijn zang. “Het is constant balanceren tussen lekker dronken en niet té dronken worden, en tussen lekker stoned en niet té stoned”, vertrouwt hij zijn medereizigers op luide toon toe. “Het is alleen zo kut als je ’s morgens wakker wordt: dan ben je nuchter. Na een biertje en een joint gaat het dan wel weer. Van lauw bier word je gelukkig snel dronken.” Hij blijkt uit Arnhem te komen. Dat verklaart een hoop.
Niet veel later citeert hij luidruchtig uit de seks- en kotsscènes van een slechte Amerikaanse film. De hovenier tegenover hem (het kan bijna niet anders of we hebben hier met een hovenier te maken, stratenmaker zou ook nog kunnen) kan er wel om lachen. Het leeuwendeel van de groep niet. Dat ligt collectief haar roes uit te slapen.
Bij het eerste station begeef ik me richting balkon. Op de trap passeer ik het meisje dat aanvankelijk naast me zat. Uit de benedencoupé komt een meisje met heel veel piercings en een panty met tijgerprint. Ik stap uit, de frisse lucht tegemoet.

17:44 | posted by Peter van Klinken |