miserable now

miserable now

Wednesday, May 24, 2006

Roemenië bij de EU (II)

Vleugellam gemaakt
Eén ding weet Amalia Borbely (21) zeker: in de journalistiek zal ze niet gaan werken. En dat terwijl ze ambitieus aan haar studie Journalistiek begon, aan de Universitatea de Vest. “Toen ik begon had ik vleugels: ik dacht dat ik de wereld zou kunnen veranderen. Maar ze hebben me vleugellam gemaakt.”
Amalia heeft het gehad met Roemenië, met de journalistiek, met alles. “Ik doe hard mijn best en haal mijn studie in vier jaar. Straks heb ik mijn graad journalistiek, maar ik zal moeten bedelen om voor een hongerloon bij een lokale krant te mogen schrijven, want ik heb geen ervaring. Maar als ik bij een redactie om een stageplaats vraag krijg ik nul op het rekest”, vertelt Amalia. Het aantal kwalitatieve media is op één hand te tellen, zegt de derdejaarsstudent journalistiek. “Het merendeel van de media focust op sensatie, sport, sterren en soaps. Het gaat over zulke onbelangrijke dingen dat ik geen tv meer kijk of krant lees; ik luister alleen af en toe naar de radio.”
Ook de universiteit moet het ontgelden. “De opleiding journalistiek heeft voor de honderden studenten drie lokalen beschikbaar. We krijgen les van chagrijnige leraren die hun stof komen voorlezen, niet van mensen met ervaring die weten waar ze over praten. Het schoolsysteem is achterhaald: we leren alleen maar principes, van de praktijk weten we niets.”
Goed opgeleide, welwillende, grotendeels Westers georiënteerde studenten: ze zijn er genoeg in Roemenië. Maar ze krijgen weinig voet aan de grond in het voormalige Oostblokland. Dat komt omdat de voormalige communisten nog in alle geledingen van de samenleving de lakens uitdelen. “We zullen hun mentaliteit niet meer kunnen veranderen”, is de stelling van Amalia. En dus is het wachten tot ze van het toneel verdwijnen.
De meeste studenten wachten daar niet op. In het buitenland zijn ze namelijk zeer gewaardeerd, vanwege hun goede opleidingsniveau en werkmentaliteit. Het verhaal wil dat het Roemeens bij Microsoft inmiddels de tweede taal is op de werkvloer. Aangezien de salarissen in het Westen pakweg het zes tot tien keer hoger zijn dan in Roemenië, pakken hordes studenten hun koffers. Ook Amalia sluit een gang naar het buitenland niet uit.
Er knapte iets bij haar toen de studentenkrant Studentim, ooit door een eveneens ambitieuze student opgericht, opgeheven werd. “Bij Studentim konden konden de journalistiekstudenten ervaring opdoen. De opleiding stond garant voor de onkosten. Na verloop van tijd ging de directeur van de faculteit zich met de inhoud bemoeien. We mochten niet over het kamertekort schrijven, en mijn artikel over een discotheek die studenten naar de discotheek had gelokt onder het valse voorwendsel van een live-optreden, werd niet geplaatst omdat de eigenaar van de discotheek invloedrijk is in Timisoara. Voor ons was de maat snel vol, wij eistten onafhankelijkheid van de opleiding. Die draaiden toen de geldkraan dicht. We hebben nog enkele nummers op eigen kosten geproduceerd, maar dat hielden we niet vol. Studentim bestaat niet meer.”
Mihai Suta (20), economiestudent, weet ook nog wel een paar pikante voorbeelden. “Enkele studenten sociologie werden door hun docent gedwongen om een groot onderzoek te doen onder de inwoners van Timisoara. Wie niet meedeed werd niet toegelaten tot het examen. Later bleek de docent een bedrijfje te hebben dat hier flink aan verdiende, want het was een megaklus. Ondanks de protesten, en de inmenging van de Ethische Comissie van de Universiteit, gaat de docent nog altijd vrijuit.”
Bij de faculteit Genetica een vergelijkbare situatie. “Deze opleiding beschikt over dertig hectare (pakweg zestig voetbalvelden, PK.) landbouwgrond waar soja op verbouwd wordt. Onder het mom van ‘praktijkonderzoek’ en ‘ervaring opdoen’ worden de studenten gedwongen om die velden te bewerken.” Het moet wel, of de universiteit verdient hier flink geld aan, stelt Mihai. “Voor onderzoek zouden ze immers genoeg hebben aan een tuintje.”

23:37 | posted by Peter van Klinken |