miserable now

miserable now

Tuesday, February 28, 2006

Hulde

Wanneer Nederland – en ik daarbij – weer eens enkele weken heeft genoten van een groot sportevenement zoals de Olympische Spelen, is er altijd nog een serie rituelen die daarop volgt. Allereerst is er De Slotceremonie. Dat is een complexe aangelegenheid. Niemand kan exact vertellen wat hier de bedoeling van is. Het toernooi is ten einde, de sporters zijn moe, het publiek schor geschreeuwd. En toch een ceremonie.
De Slotceremonie heeft een hoog religieus gehalte. Het is eigenlijk een soort mis, waarin fouten worden beleden, hoogtepunten worden gevierd, gegeten wordt en gedronken, en steevast afgesloten wordt met de boodschap dat er eens een weerzien zal zijn. De paus van de sport houdt een toespraak en spreekt de zegen uit. Daarna gaat iedereen naar huis, voorgegaan door de vaandeldrager.
Op de Slotceremonie volgen een aantal mediarituelen. Zo is er Het Hotel. Dat wil zeggen dat de sporters ’s morgens in alle vroegte, wanneer zij hun hotel verlaten om huiswaarts te keren, opgewacht worden door een verslaggever en bevraagd worden over Het Olympisch Dorp, De Reis naar Huis en Het Thuisfront.
Daarna volgen Het Vliegveld, Het Vliegtuig en De Aankomst. Gedurende deze rituelen worden de sporters - die moe zijn en maar één ding willen: weg bij die camera’s en lekker thuis het bedje in – constant gevraagd om hun gevoel bij deze rituelen voor camera of microfoon te schetsen. Nadat de sporters hun laatste energie bijeen hebben gesprokkeld en ook tijdens de aankomst op Schiphol de menigte lachend hebben toegezwaaid, zijn ze nog niet klaar.
Een belangrijk onderdeel volgt nog: De Huldiging. Bij voorkeur in de eigen woonplaats wordt de sporter geprezen om zijn daden en geëerd met een dankwoord van de plaatselijke Annemarie Jorritsma. In het geval van Olympische prestaties mogen de sporters zelfs bij de koningin op visite, om aldaar ingezegend te worden.

Maar dit jaar liep het anders. Terwijl mijn harte brandde van verlangen naar al dit ceremonieel, werd ik al bij programmaonderdeel twee het bos ingestuurd. In plaats van het vliegtuig, togen de sporters per trein huiswaarts!
Op de trein was bepaald niet bezuinigd. Voor deze gelegenheid had het NOC*NSF een TGV laten omtoveren tot Olympische Tein, rood-wit-blauw-oranje gekleurd, beplakt met alle medaillewinnaars en voorzien van een bioscoop, een spelletjeskamer, een bar en meer van zulks.
De Aankomst was niet op Schiphol, maar op het station van Zwolle. Daar was een enorm podium opgezet, en Najib Amhali en Lange Frans&Baas B. waren uit de kast getrokken om er wat van te maken.
Het werd een aandoenlijke vertoning. Alles liep jammerlijk mis. Het arriveren van de trein alleen al deed mijn wenkbrauwen fronsen. Een hypermoderne trein die Zwolle binnenreed, het was een tegenstelling op zich. De sporters kwamen in verkeerde volgorde uit de trein. Najib kondigde de sporters aan bij de menigte, maar deed dat monotoon, en zonder enthousiasme. Het publiek reageerde nauwelijks. Behalve toen Gretha Smit het podium betrad. Gretha Smit, de Nederlandse schaatsvrouw in vorm die niet mocht schaatsen.
Ook Zwollenaar Erben kon op wat gillende tieners rekenen.
Na de rap die Lange Frans en Baas B. met het publiek hadden ingestudeerd, bloedde de ceremonie spoedig dood. Het publiek keerde huiswaarts en de sporters evenzeer.Een goedbedoeld initiatief van de warmbloedige Erica Terpstra, maar een jammerlijke mislukking. Geef ons volgend jaar alsjeblieft onze rituelen terug. Plaatselijke huldigingen wil ik zien! Rintje op het bordes in Lemmer, en Gianni in Made. Rondgereden op een boerenkar.

11:19 | posted by Peter van Klinken |