miserable now

miserable now

Friday, June 11, 2004

In de diensten van Taize is de sfeermaker zonder twijfel Johann Sebastian Bach. Ochtend- middag- en avonddienst wordt met zijn cantates ingeleid. De mensen druppelen of stromen binnen, naar gelange het seizoen en dus de drukte, en langzaam bevolkt de zaal. De werken van Johann Sebastian zullen weinig oor doen spitsen, maar des te meer doet het met de hoofden tussen de oren. Terwijl de oordragers een plekje op de vloer zoeken dringen de orgeltrappetjes stiekem via de gehoorgang de schedels binnen rustbank optrekt. Ach, die Bach. Peter en ik gaan steeds voor hem wat eerder naar de kerk, gewoon om eerst even van zijn nalatenschap te genieten.

Het schijnt dat Johann Sebastian in een bepaalde periode van zijn leven elke week een cantate, fuga, preludia, suite of wat dan ook afstootte. Een bijzonder intelligente en muzikaal zeer begiftigte lopendebandwerker met de spieren, het doorzettingsvermogen en de tucht van een topsporter. Ik ben geen Bacholoog, maar ik stel me zo voor dat hij een man van de klok uit één stuk is. Iemand die niet te laat komt op afspraken.

Bach is wiskunde. Stelsels, structuren, formules en logica. Langzaam en zorgvuldig bouwt Bach een gebed op, een toren hoger en heiliger dan die van Babel, die eeuwen na zijn dood nog niet wank‘len kan.

Niet enkel in God maar ook in orde en regelmaat gelooft hij, geloof ik. De tweede heer dient de Eerste. Wiskunde is zijn manier om tot God te komen, om Hem te loven, om in Hem te geloven, en dat slaat ontegenzeggelijk over op de luisteraar. De veelgeprezen - althans door mij - Daniël Lohues (ondermeer Skik en niet van de Heer) in het Volkskrant Magazine: “Met Bach kom je in hogere sferen. Veel mensen zeggen dat je bij het luisteren naar zijn fuga‘s en cantates dicht bij God komt. (…) Als in het openingskoor van de Matthäus Passion het Lamm Gottes invalt, dan is dat een religieuze ervaring. Of je wilt of niet". Dat hebben ze bij Taize goed begrepen.

Niet opziend, maar omlaag; mijn arbeid, niet de stonden
Bekennende, totdat bij ‘t falen mijner kracht
De Vesper over ‘t veld welluidend zal verkonden:
Wisch van uw voorhoofd ‘t zweet: uw dagtaak is volbracht!
Geerten Gossaert

Orde. Regelmaat. Termen waar ik jeuk van krijg. Net als van discipline, tucht. Toch referen ze naar een leven waar ik enorm veel respect voor heb, en waar ik in zekere zin in geloof; het monastieke leven, waar Taize ook op gestoeld is. Opstaan, naar de kerk, eten, bijbelstudie, kerk, eten, werk, bijbelstudie, thee, workshop, eten, kerk, slapen. En dan nog wat vrije tijd tussendoor. Ik zou er best een half jaar willen en kunnen, maar voor mij kan het niet het leven zijn, slechts een hoofdstuk van mijn leven. Een ervaring.

Ik echter ben vlees, verkocht onder de zonde. Want wat ik uitwerk, weet ik niet; want ik doe niet wat ik wens, maar waar ik een afkeer van heb, dat doe ik.
Romeinen 17:14,15

Tegenover het krachtige geloofsleven van dag in dag uit, staat het geloof van een zondaar, dat mij zoveel meer aanspreekt. Vol zorgen en twijfels, vallen en opstaan, strikes and gutters, ups and downs. Bob Dylan, Johnny Cash, Pedro the Lion. De tattoeage van een kruis die je de ene dag met schaamte en kleren bedekt en de volgende dag met trots aan wereld toont.

Waarom romantiseer ik dat beeld zo? Ik denk dat ik, zoals zovelen, een bepaalde vorm van autonomie wil handhaven, waarborgen. Ik wil zelf keuzes maken, net zo lang tot ik zo ver van God ben afgedreven dat Hij mij weer naar zich toe trekt en ik weer opnieuw kan beginnen, met nieuwe keuzes. Het balletje-aan-een-touwtje-spel. Het balletje is soms ver van het racket, maar dan komt het aan het eind van het touwtje en wordt het weer teruggetrokken. Om vervolgens weer gelanceerd te worden, en dan wéér naar het racket. Etc. Maar dat balletje wil weer omhoog, want als hij vliegt, richting het keerpunt, dan voelt hij het touwtje niet. dan is hij eventjes vrij. Begrijpt het balletje niet dat hij nog aan het racket vastzit? Weet hij dat niet? Jawel, maar hij ontkent het, en vliegt weer heen om hopelijk nooit meer terug te komen.

Ik zal allen tot Mij trekken.
Johannes 12:32

Ehhm, wat is mijn punt? Niets eigenlijk, ik weet de kern in deze ‘verkenning’ niet echt te raken. Het is alleen om een soort struggle te illustreren, tussen een behoefte aan vastigheid en vrijheid. Maar mijn lp-speler doet het en draai de cello suites van johann Sebastian dagelijks, dus ik ben op de beterende hand.

I understand now that such men as I need a blow, a blow of destiny to catch them as with a noose, and bind them by a force from without.
Dostojewski

14:23 | posted by roel |