miserable now

miserable now

Wednesday, February 25, 2004

Nina uit Jönköping deel 3: de terugkeer van de Koningin

De bus is vol, stampensvol. Vol met uitgaanspubliek, in alle soorten en maten. Jönköping maakt zich op voor een nachtje feest. Vanavond speciaal met een band die hier rijpte en uiteindelijk de stad ontgroeide. Vanavond komen The Cardigans back to town. Vanavond komt Nina...

Ik wordt ruw opgeschrikt uit mijn mijmeringen door de norse blik van een vervaarlijk ogende man. Overal om me heen zie ik mensen gehaast hun tassen en jassen doorzoeken. Als ik enkele gezichten triomfantelijk hun buskaartje omhoog zie houden begrijp ik de consternatie. Ik graai in mijn binnenzak naar de plek waar ik mijn buspas altijd heb. altijd. -excurs: ik begrijp die vrouwen niet hoor, ze moeten steeds weer op het kritieke moment een duik nemen in hun tas, waar alles gewoon door elkaar in gesodemieterd is, ja dat woord is hard, maar het is de realiteit, zodat ze er vervolgens niets meer in kunnen vinden, resulterend in rode hoofden en zwetende oksels en zo wil je je avondje uit toch ook weer niet beginnen...-

Maar goed, mijn buspas zit -uiteraard- op de plek waar ik hem altijd -altijd!- heb. het norse gezicht vertoont even iets van ontspanning, maar niet voor lang, want de bus zit vol. stampensvol. En het is zaterdagavond. Ook voor deze man, van het beruchte beveiligingsbedrijf Securitas, vraag een student hier naar wat het betekent en hij vertelt je een smeuig verhaal. Het is zon'n beetje de jeugdpolitie van Jönköping als ik het goed begrijp. Maar dat weet je maar nooit met al die taalbarrieres...

Aangekomen bij Huskvarna Folketsparken stap ik uit, hier gaat het allemaal gebeuren. Om me heen zie ik enkele bekende en minder bekende gezichten, allemaal internationale studenten die de weg hebben gevonden naar de lokale helden, net als ik. "Zou het indoor zijn of buiten?" hoor ik myra -uit finland- vragen. ja, daar had ik nog niet bij stil gestaan. het is retekoud vanavond en ik heb m'n gympen aan. 4, 5 uur in de kou, da's niet aantrekkelijk. Folketsparken... een park... ik hoop dat ze hier ook indoorparken hebben.

En ja hoor, even later worden we verlost van deze onzekerheid, het feest is in een hal. voor we binnenkomen moeten we de kaartjes laten zien. vol verwachting het kaartje na de gebruikelijke afscheurhandeling terug te krijgen houden we onze handen op, maar helaas... niets blijkt minder waar, het hele kaartje gaat hupsakee in een soort van prullenbak. "Na afloop kun je er eentje uitzoeken..." maffe lui die zweden... allerlei bordjes maken ons duidelijk dat het ten strengste verboden is om te fotograferen en drank mee te nemen. Vooral van dat eerste verbod vraag ik me af hoe ze dat gaan handhaven, in die drukte, met steeds meer camera's op de mobiele telefoons...

als we binnenkomen horen we de stevige muziek van blackstrap. deze fijne zweedse band, die eerder al het flevofestival in nederland verblijdde met zijn komst, verzorgt vanavond de aftrap. Ik begin net te genieten, als blijkt dat we binnengekomen zijn tijdens het laatste nummer. Jammer. Maar goed, ik heb ze al eens gezien en heb de cd, dus... toch jammer.

http://www.blackstrap.net

Dan maar wat te drinken halen. als ik de bar opzoek, blijkt het een duidelijk afgesloten gedeelte te zijn. Hermetisch afgesloten kun je wel zeggen. Hermetisch genoeg voor de gezagsgetrouwe zweden in elk geval. Alleen op vertoon van een identiteitsbewijs -dat moet bewijzen dat ik er oud genoeg voor ben, minimaal 18 jaar vermoedelijk- kom ik binnen. Dat zien ze toch wel... dat ik ouder dan 18 ben. tja, ze schijnen zelfs 30+ers hier te wantrouwen als het gaat om drank.

De dorst gelest zijnde, en her en der contact gelegd hebbende met andere internationals, spoed ik mij weer naar het podium, waar de alternatieve rockformatie Moll Flanders haar kunsten mag gaan vertonen. Klinkt fijn. ziet er fijn uit. de show wordt vooral gestolen door de frontlinie, twee gitaristen en de zanger. De anderen moeten blijkbaar nog wat beter oefenen op hun danspasjes voor ze in de spotlights mogen staan. Maar het is fijn. dat zeker. Zanger Mathias houdt van roze, van The King en van danspasjes. Heel even sta ik in dubio of ik hem nu al overdone vind of hem toch maar een kans ga geven. Gelukkig kies ik voor dat laatste. Hij mag zichzelf dan graag als excentriek en flamboyant neerzetten -wie weet is-ie het nog ook-, hij weet me in elk geval te overtuigen en maakt er een geslaagde act van.

http://www.mollflanders.net

De laatste band die als opwarmer moet dienen voor de lokale helden heet David and the citizens. Mijn associatieve vermogen knoopt de naam David, de bijnaam voor Jönköping (het Jeruzalem van zweden) en de inwoners aan elkaar en ik vorm mij een beeld van een dansende koning David, die voor de Ark van het Verbond uit rent springt vliegt valt opstaat en weer doorgaat, terwijl de menigte hem en vooral de God van het Verbond luidkeels toezingt...

Maar nee, het is niet helemaal dát. Wel vrolijk en uitbundig. Tijdens de eerste nummers heeft zanger David, zo heet-ie echt, moeite om de juiste toon te vinden. Maar het vrolijke, stuwende karakter van de muziek maakt toch iets los bij het zweedse publiek. Konden de eerste twee bands slechts rekenden op deinende en knikkende hoofden en beschaafde applausjes, nu begin je te merken dat ze er zin in krijgen. In Nina, en haar cardigans. Maar eerst David en zijn citizens.

De show wordt ongetwijfeld niet door David gestolen, maar door zijn hofnar, die, heen en weer springend, uit orgeltjes, een trompet, touchscreensynthesizer en wat al niet aanstekelijke melodietjes weet te toveren. Het wordt werkelijk een feest, een beetje zomer op deze koude winteravond. En dat is nou net wat die zweden in beweging zet. De zomer- de gedachte alleen al aan het seizoen van de zon geeft de bewoners van dit land een warmte van binnen die al gauw naar buiten komt en aanstekelijk werkt. Niemand maakt zich nog zorgen om de rode hoofden en de zwetende oksels. De truien gaan uit en het feest barst los...

http://www.thecitizens.nu/

Maar dan is het toch echt tijd voor The Cardigans. Uiteraard heb ik mij op tijd van een goed plaatsje verzekerd. Dat is ook wel nodig. Daar komen verscheidene medefeestgangers nu ook achter en het is spoedig een gedrang van jewelste. "Nina, Nina", de naam van de plaatselijke heldin wordt overal gescandeert, hoewel de individualistisch ingestelde zweden er geen overtuigend eenstemmig koor van weten te maken. Maar daar is ze dan, nina. 1 meter 60 hoog, het zal niet veel meer zijn. kuiltjes in haar wangen die vele mannen doet smelten. en een stem... ja, we gaan genieten.

Zelf ken ik de cardigans niet zo goed, en mijn indruk is dat de liedjes over het algemeen niet veel om het lijf hebben. Liefde voor, liefde na, verdriet na de liefde, verlangen naar de liefde, je kent het wel. Dat vermoeden wordt wel bevestigd tijdens het concert. De band is erg ervaren en professioneel, dat merk je meteen. De zweden zingen luidkeels mee, en dat is een prestatie op zich. Maar de show van deze band kan niet echt indruk op mij maken. De show- dat is in principe Nina. Maar zij mag dan een fijne vrouw zijn, echt een podiumbeest kan je haar niet noemen. En al die geweldige muzikanten moeten zich inhouden, want het stralende middelpunt is Nina. Pas wanneer zij even een slokje water neemt en de make-up redo-t, backstage, mag de langharige gitarist van de band zijn kunnen tonen. Hij -vermoedelijk het brein achter de goed uitgekiende popliedjes- kan er wat van! een genot voor de doe-het-zelf-gitarist.

Maar de avond dreigt pas onvergetelijk te worden als zanger Nicke van de Backyard Babies een duet aangaat met Nina. Nina en Nicke- twee tegenpolen. De breekbare vrouwenstem van Nina en de scheurende g'n'r-stem van Nicke, in een innige omhelzing. net dat snufje Rock'n'roll waar ik op zat te wachten. dank je wel Nicke... (ik zal tegen niemand zeggen dat je de tekst niet uit je hoofd kende en daarom voortdurend naar beneden keek)

http://www.cardigans.com
http://www.backyardbabies.com
http://www.sr.se/p3/popstad/04/

18:19 | posted by Maarten |